گاهی فردی حقی از دیگری ضایع می کند که در شهری با فاصله ی زیاد از وی ساکن است و این فاصله هزینه های مالی و غیر مالی زیادی را برای خواهان به همراه دارد. در برخی دعاوی قانون دادگاه صالح را دادگاه محل اقامت خوانده تعیین کرده است مثلا در دعاوی راجع به اموال منقول ناشی از عقود و قراردادها,ماده ۱۳ قانون آیین دادرسی مدنی بیان میدارد در دعاوی بازرگانی و دعاوی راجع به اموال منقول که از عقود و قراردادها ناشی شده باشد، خواهان می‌تواند به دادگاهی رجوع کند که عقد یا قرارداد در حوزه آن واقع شده است یا تعهد باید در آنجا انجام شود ,در این خصوص در یکی از آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور آمده است که ماده ۱۳ قانون آیین دادرسی مدنی، استثنایی بر ماده ۱۱۱ این قانون نبوده بلکه مکمل آن است و خواهان می‌تواند به :
دادگاه محل اجرای تعهد،
یا دادگاه محل انعقاد عقد
ویا دادگاه محل اقامت خوانده مراجعه کند.
در این صورت برای طرح دعوی در دادگاه محل اقامت خود می توانید در متن دادخواست نام فردی که در نزدیکی محل سکونت شما ساکن است را در کنار نام خوانده اصلی بیاورید و اینگونه قانون به شما اختیار عمل می دهد که در محل اقامت هر کدام از طرفین که مایل هستید طرح دعوی نماید و بعدا در اثنای مراحل رسیدگی به دادگاه اعلام کنید که ادعای نسبت به خوانده ی ردیف دوم ندارید البته بهتر است با وی هماهنگ شوید تا سبب حدوث اختلاف نشودو در نظر داشته باشید که اگر ادله ی محکمه پسندی برای اثبات ادعای خود نداشته باشید و دعوای شما رد شود باید هزینه های رفت و آمد وی را جبران نماید.
